Een aantal weken geleden ging ik uit eten met een groepje leuke mensen, toevallig ook allemaal ouders van kinderen in de leeftijd van 0 - 4 jaar.
En ja, zet een aantal ouders bij elkaar.. en het gaat over de kinderen. Alle leuke, grappige en emotionele momenten kwamen aan de orde. Maar ook de kleine moeilijkheden, zoals daar zijn het opvoeden (dat lang niet eenvoudig blijkt) en de kinderen-met-driftbuien.
'Hebben jullie ook weleens, dat jullie je afvragen wat de buren wel niet van je moeten denken??', vroeg iemand.
-'Jazeker', zei een ander. Laatst nog: Stond ik een beetje te boos de kinderen terecht te wijzen, staan de ramen nog open. En ja hoor, natúúrlijk waren de buren net buiten.'
Gelukkig hebben wij aan beide kanten nuchtere buren, mét kinderen, die zich waarschijnlijk uitstekend de tijd herinneren waarin zij kleine kinderen groot brachten. Bovendien vermoed ik dat zij weten dat onze kinderen het goed hebben bij ons, zodat ik mij vrij zelden behoef af te vragen wat er van ons wordt gevonden.
Hoe anders is dat als je in een 'anonieme' flat woont:
Een derde tafelgenote vertelde dat zij haar kind naar bed bracht. Haar kind zette het op een krijsen. Geheel in lijn met de gangbare opvoedmethodes, besloot zij het gekrijs voorlopig te negeren. Nog geen 10 minuten later stonden haar bovenburen bij haar op de stoep. Wat zij wel niet aan het uitspoken was met haar kind.
'En nu houd ik mij dus voordurend bezig met wat de buren denken als mijn kind huilt', zei zij somber.
Schokkend, vonden wij. Het is sympatiek om het welzijn van de kinderen in je buurt in de gaten te houden, maar je kunt het ook overdrijven.
'Ik denk dat ik de loterij moet gaan winnen' vervolgde de derde tafelgenote, 'kan ik een vrijstaande villa kopen. Zonder buren.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten