Het heerlijk avondje

En toen was het zover, 5 december! Een heeeeele zak vol met cadeautjes voor Thom(wie Sint Nicolaas nu precies was leggen we hem later nog eens uit). Met zijn eerste cadeautje liep Thom compleet gelukkig rond, hij had er geen idee van dat ook de rest van de zak voor hem was. Nadat hij een tijdje lekker had gespeeld met dat eerste cadeautje liet Rolf hem maar eens zien dat er nog meer leuks voor hem was:



Na een tijdje begreep Thom het principe: eens even kijken..


Ah, nóg een cadeautje! Wat een verwennerij!

Ja, jullie zien het goed. Thom heeft een heuse poppenbuggy gekregen van Sinterklaas. Dit tot grote spijt van Rolf. En.. hij vond em nog leuk ook! Dus tijd voor het volgende erbij passende cadeautje: de pop ('Ah, Mariek, dat méén je niet? Een póp??')Thom pakte de pop uit en.. legde em naast zich neer. Dus ik de pop in de buggy zetten en uitleggen: 'Kijk Thom, dit is een baby, die kan in de buggy zitten!' En toen gebeurde het: Thom liep kwaad naar de buggy toe en sméét de pop er woest uit. Voor degene die het niet gelooft: het staat op film. En Rolf? Rolf fluisterde zachtjes (want dit gedrag gaan wij natuurlijk niet hardop belonen)'Goeoeoed, Thom'.

En nog een heerlijk avondje

Oh, realiseer me ineens dat de foto's nog op het toestel van opa staan. Volgen dus nog.

Vermeldenswaardig is wel dat Thom na deze tweede pakjesavond voor het eerst bleef slapen bij opa en oma. Nou ja, lang niet voor het eerst, maar voor het eerst zonder Rolf en mij. En sowieso voor het eerst ergens alleen. Mijn vader vertelde achteraf dat Thom niet is opgehouden met lachen, vanaf het moment dat wij vertrokken, tot het moment waarop we hem weer ophaalden. Hij vond alles prachtig!

Ik daarentegen.. in een stoere bui (én na driftbui-nummer-zoveel van Thom) had ik besloten dat Thom misschien wel bij mijn ouders kon blijven slapen ná pakjesavond. Wij zouden die avond nog naar de verjaardag van Erwin gaan en bovendien was ik MOE. Rolf vond dat een goed idee, beetje quality-time samen. Maar ja, toen naderde onvermijdelijk het moment van afscheid nemen. Al een uur van tevoren had ik de tranen in mijn ogen staan. Uiteraard verborg ik dat dapper voor Thom, ergens in het overhemd van mijn vader. En ook tijdens het afscheid nemen bleef ik mooi weer spelen: 'Wat leuk he, Thom, dat je gaat logeren!! Veel plezier hoor! Tot morgen! Dag dag!' Nog niet in de auto huilde ik al tranen met tuiten en na een kwartier belde ik om te vragen hoe het met Thom ging (ja, écht. Gelukkig herkent mn moeder dat soort gedrag, dus vatte ze het niet op als een motie van wantrouwen -hetgeen het ook in het geheel niet was). 's Avonds werd het alsnog gezellig hoor, hoewel die quality-time behoorlijk tegenviel: we zaten nog geen kwartiertje thuis op de bank en we sliepen al.

De volgende dag was Thom alweer gewoon thuis. Super. Ik heb hem gewoon het liefst lekker dichtbij. Of zoals Rolf zei: er mist gewoon echt iets zonder Thom. Ja, we zijn mietjes.

En nóg een heerlijk avondje

Update

En toen waren er zomaar een aantal weken verstreken zonder dat ik iets had geschreven op onze blog. Oorzaak: computer kapot. Álle foto's weg. 'Zijn ze écht állemaal weg?' vroeg ik Rolf (die ook weinig van computers weet, maar in elk geval meer dan ik). 'Ja, ze zijn al-le-maal weg'. Gelukkig bleek het iets mee te vallen, want ook op de laptop stond nog een heel aantal foto's.

Nu maar even gauw iets vertellen.

Thom heeft sedert een aantal maanden een heus vriendje op de creche. Samen schijnen ze zich te ontpoppen tot ware boeven. De één gaat in een poppenwagen zitten, terwijl de ander erachter gaat staan.. en racen maar! Óók als de juffen vinden dat het leuk is geweest. Bestraffende blikken lijken de feestvreugde alleen maar te verhogen. Maar Thom kent niet alleen feest op de creche: sinds kort heeft hij ook een vijandje. Vijandje wil Thom voortdurend knuffelen en kussen en neemt Thom daartoe in de houdgreep. Vijandje bedoelt dit niet naar, maar dat gaat Thoms bevattingsvermogen vooralsnog te boven. Wel heeft Thom een oplossing bedacht voor zijn 'probleem': als vijandje hem ook maar enigszins te dicht lijkt te naderen gaat hij schreeuwen en met zijn armen maaien. Wij zijn blij met Thoms afweermechanismen, want als vijandje Thom wél weet te bereiken, ontaardt dat al gauw in een mini-ruzie, compleet met duwen en trekken. Laatst zijn Thom en vijandje tijdens zo'n ruzie samen omgevallen, zo met hun koppies tegen de kast aan. Gelukkig gloort er hoop aan de horizon. Onlangs hebben Thom, vriendje én vijandje een héle middag lief met elkaar gespeeld.

Dan heb ik Thoms haren geknipt. Het is mislukt. Zelfs de doorgaans nuchtere Rolf heeft wel tien keer opgemerkt dat hij het doodzonde vindt van Thoms mooie haren. Het begon net een beetje leuk lang te worden.. Inmiddels heb ik kindergel aangeschaft: met een kuif zie je gelukkig nagenoeg niets van het scheefgeknipte koppie.

Tot slot: Thom is grieperig. Al twee weken. Steeds als we denken dat hij zich beter begint te voelen, begint het opnieuw. Hij huilt erg veel, wil niet eten en erger: ook weinig drinken. Verder wil hij niet in zijn eigen bedje slapen. Hij ligt dus bij ons, bij voorkeur overdwars. Pfoeh, want zijn we inmiddels allemaal moe. Gelukkig is het bijna vakantie!! (en jááááh, er ligt SNEEUW!!!)

Paar plaatjes van ons zieke mannetje. Let op de laatste foto vooral NIET op het gel-loze kapsel.