Van de week zat ik op de bank een boek te lezen met Thom tegen me aan. Hij 'las' in zijn eigen boek. En ineens, zo uit het niets, telde Thom tot zes. 'Hè?' vroeg ik stomverbaasd, 'kun jij tellen?' 'Jaaaaah!' antwoordde onze zoon stralend. Inmiddels, een paar dagen later, telt hij tot tien. Dat hij zo nu en dan een cijfertje vergeet mag de pret niet drukken. Leren tellen zal ongetwijfeld horen bij zijn leeftijd, maar voor mij is onze zoon een wonderkind!
En gut, gut, wat kijkt ons grietje hier zelfvoldaan..
Ongetwijfeld omdat zij zichzelf sinds enige tijd heeft geleerd te 'tijgeren'.
Gevolg: niets op de grond is nog veilig..
En zoooo schattig, toen ik Lieke vandaag ophaalde van de creche, kon ze voor het eerst in haar leventje zelf naar me toekomen. En dat deed ze dan ook vol enthousiasme. Wat een prachtmoment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten